نقش متغیرهای شکل شهر و ادراک والدین در ترجیح آنها به استفاده کودکان از شیوه‌های حمل‌و‌نقل فعال به مدرسه

حمل­و­نقل فعال (پیاده­روی و دوچرخه­سواری) به مدرسه فرصتی است تا کودکان حداقل فعالیت بدنی برای جلوگیری از بیماری­های غیرواگیر را کسب کنند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی رابطه میان ترجیح والدین به حمل­و­نقل فعال کودکان به مدرسه و متغیرهای شکل شهر، نگرانی، ادراک والدین و نگرش آنها نسبت به پیاده­روی و همچنین متغیرهای اقتصادی و اجتماعی است. منظور از ترجیح، تمایل والدین به استفاده کودک از هر کدام از انواع روشهای فعال سفر به مدرسه است. ضمن آن­که نگرانی در مورد هر شیوه سفر به مدرسه، زنجیره­ای از افکار و تصورات منفی در مورد نتایج استفاده از آن شیوه است. 580 پرسشنامه بین کودکان 7 تا 12 ساله در 5 مدرسه ابتدایی در مناطق 2 و 15 تهران توزیع شد. مطابق نتایج مدل­سازی معادلات ساختاری در سطح معنی­داری 5 درصد، از میان عوامل زمینه­ای، سن کودک () و تعداد فرزندان ()  با نگرانی والدین نسبت به حمل­و­نقل فعال کودکان به مدرسه ارتباط منفی داشتتند. از میان متغیرهای شکل شهر. تراکم جمعیتی () و پیوستگی () رابطه مثبت با نگرانی نسبت به سفر فعال کودکان به مدرسه و اختلاط کاربری رابطه مثبت با ترجیح والدین نسبت به سفر فعال کودکان به مدرسه داشت (). افزایش اختلاط کاربری­ها در برنامه­ریزی­ها، مشوق والدین در افزایش ترجیح آن­ها نسبت به حمل­و­نقل فعال به مدرسه و همراهی آنها با کودکان است. همبستگی منفی بین ترجیح والدین نسبت به حمل­و­نقل فعال و فاصله خانه تا مدرسه نشان­دهنده تقابل سیاست احداث مدارس در حومه مراکز جمعیتی دارای زمین ارزان با سیاست­های توسعه حمل و نقل پایدار است.